Wenus wzięła swoje imię od bogini miłości otrzymała również w czasach starożytnych. Wenus jest drugą po Merkurym planetą od Słońca. Jednocześnie jest to planeta najbliższa naszej Ziemi. Wenus jest trzecim pod względem jasności obiektem na niebie. Wyprzedzają ją jedynie : Słońce i Księżyc. Wenus bywa często nazywana Gwiazdą Wieczorną i Gwiazdą Poranną. Wynika to z faktu, że może być widoczna na niebie jedynie w godzinach rannych lub wieczornych. Ma na to wpływ odległość kątowa tej planety od Słońca, która nigdy nie przekracza 48 stopni. W przypadku Wenus można obserwować zjawisko podobne jak dla Merkurego polegające na przejściu planety przed tarczą słoneczną. Wenus jest bowiem również planetą wewnętrzną w stosunku do Ziemi. Jest to jednak zjawisko dużo rzadsze niż w przypadku Merkurego. Ostatni raz było obserwowane wprawdzie w roku 2004 ale poprzednie przejście miało miejsce pod koniec dziewiętnastego wieku.
Średnia odległość między Ziemią a Wenus zmienia się od 40 - 259 mln km. Podejrzewa się nawet, że na Wenus mogły panować warunki podobne do ziemskich obecnie. Dużo gęstsza atmosfera spowodowała jednak efekt cieplarniany i zmianę warunków.
Z Ziemi widoczna jest tylko ta część planety, która jest oświetlona przez Księżyc. Zatem Wenus podobnie jak Księżyc będzie wykazywać fazy. W momencie gdy odległość między Ziemią a Wenus jest najmniejsza wówczas widoczna jest na niebie jedynie w postaci wąskiego sierpa.
Rozmiarowo Wenus jest bardzo podobna do Ziemi. Promień równikowy planety wynosi bowiem 6051 kilometrów, a masa planety wynosi 0.82 mas Ziemi. Średnia gęstość planety jest niewiele mniejsza od gęstości ziemskiej i równa się około 5.25 g/cm3.
Średnia odległość Wenus od Słońca to 108.2 mln km. Porusza się ona po orbicie prawie kołowej, o mimośrodzie 0.0068. Okres obiegu wynosi 224.7 dnia., natomiast czas obrotu wokół własnej osi to 243.16 dnia. Ciekawostką jest fakt, że Wenus obraca się najwolniej ze wszystkich planet i dodatkowo w kierunku przeciwnym . Zatem Słońce na Wenus zachodzi na wschodzie a wschodzi na zachodzie. Oś obrotu znajduje się prawie w płaszczyźnie planety, stąd brak pór roku. Doba wenusjańska trwa prawie 117 dób ziemskich.
Pole magnetyczne na Wenus jest prawie trzy rzędy wielkości mniejsze niż pole magnetyczne Ziemi. Przyczyną tego jest prawdopodobnie wolna rotacja planety.
Atmosfera Wenus jest wyjątkowo gruba i gęsta. Tworzą ją przede wszystkim: dwutlenek węgla (96%), azot (3.5%). Gazy domieszkowe to : dwutlenek siarki, tlenek węgla, argon, neon, chlorowodór i para wodna. Ta gęsta i nieprzezroczysta atmosfera powodując efekt cieplarniany doprowadziła do ogromnego rozgrzania powierzchni planety. Na Wenus bez przerwy panują upały. Temperatura przy powierzchni sięga bowiem 750K. Występują również bardzo niewielkie dobowe wahania temperatur - rzędu 25 stopni. Na wysokości 100 km temperatura spada do około 100 K.
Ciśnienie atmosferyczne przy powierzchni wynosi około 9 MPa. Jest 90 razy większe od ciśnienia panującego na Ziemi.
Wenus podobnie jak Ziemia cechuje się wyjątkowo złożoną budową geologiczną oraz bogatą rzeźbę terenu.
Przypuszcza się, że wnętrze planety wykazuje duże podobieństwo do budowy Ziemi. W centrum znajduje się jądro żelazowo - niklowe. Jego promień wynosi prawdopodobnie około 3 tysięcy kilometrów. Jądro otoczone jest płaszczem o dużej grubości oraz skorupą. Jej grubość wynosi prawdopodobnie kilkadziesiąt metrów. Obecne ukształtowanie terenu Wenus zawdzięcza zjawiskom, które miały miejsce pół miliarda lat temu. Chodzi przede wszystkim o zjawiska wulkaniczne oraz ruchy tektoniczne.
Informacji na temat ukształtowania powierzchni planety jako pierwsze dostarczyły sondy Wenus byłego ZSSR "Wenera 13" i "Wenera 14".Miało to miejsce w roku 1982. Okazało się, powierzchnia Wenus to wyjątkowo rozległe równiny. Gdzieniegdzie widoczne były skały i wycieki wulkaniczne. Dowodem na aktywność tektoniczną są liczne rowy i szczeliny i fałdy.
Dokładniejszych informacji dostarczyły kolejne sondy, tym razem amerykańskie. Pierwsza to Pionier, druga Magellan. Potwierdziły one informacje o rozległych równinach na powierzchni planety. Dodatkowo stwierdzono obecność również obszarów wyżynnych. Na półkuli północnej znajduje się wyżyna o rozmiarach kontynentu. Nadano jej nazwę Ziemi Isztar. Otoczona jest przez pasma górskie prawdopodobnie sięgające 10 tys. metrów wysokości.
Na powierzchni Wenus stwierdzono również obecność olbrzymiej ilości wulkanów. Niektóre mają wysokość 6 tys. metrów i średnicę powyżej 1000 kilometrów.
Co ciekawe na powierzchni planety stosunkowo mało jest kraterów uderzeniowych. Wynika to z faktu, iż zjawiska wulkaniczne i ruchy tektoniczne miały miejsce później niż wielkie bombardowanie i dlatego ślady dawnych zderzeń z meteorytami zostały przez nie zatarte.
Pomysł sondowania Wenus powstał jeszcze w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Wszystko zaczęło się 12 lutego 1961 roku. Wtedy to w kierunku Wenus została wysłana sonda radziecka Wenera 1. Niestety z sondą tą utracono kontakt zanim znalazła się w pobliżu planety. Kolejna sonda wystrzelona w kierunku tej planety nosiła nazwę Mariner 2. Sondzie udało się zbliżyć do powierzchni planety na odległość 35 tysięcy kilometrów. Wtedy to udało się uzyskać pierwsze informacje na temat słabego pola magnetycznego planety oraz bardzo wysokiej temperatury jej powierzchni.
Następne lata to loty kolejnych sond z serii Wenera, w tym te najbardziej udane czyli wspomniane wcześniej Wenera 13 i 14.
Jednak najwięcej danych dotyczących Wenus pochodzi z dwóch kolejnych wspomnianych również wcześniej misji, a mianowicie Pioneer - Venus i Magellan.
Misja Pioneer - Wenus objęła w sumie dwie sondy. Obie zostały wystrzelone w kierunku planety w roku 1978.
Sonda Pioneer 1 stała się sztucznym satelitą planety i wykonała badania dotyczące atmosfery, jonosfery oraz pola magnetycznego planety. Oprócz tego dzięki tej sondzie udało się wykonać mapę radarową obejmującą 93 % powierzchni planety. Natomiast podczas lotu drugiej sondy, Pioneer 2 na powierzchnię Wenus zostały zrzucone trzy próbniki.
Natomiast misja Magellan rozpoczęła się w roku 1989. Soda kosmiczna Magellan została wyniesiona w przestrzeń kosmiczną za pomocą wahadłowca. Jej lot do Wenus trwał 15 miesięcy po czym sonda została sztucznym satelitą planety. Sonda krążyła po orbicie biegunowej planety. Okres obiegu wynosił 195 minut. Dzięki temu udało się stworzyć mapę radarową obejmującą 98 % powierzchni planety ze zdolnością rozdzielczą około 300m.
Sonda zakończyła działalność po zrzuceniu jej na powierzchnię planety.